میدانی برای من هم زیاد پیش آمده ، آنقدری که حالا دیگر ماشین حساب هم به داد حساب کردنش نخواهد رسید .
بارها برایم پیش آمده که خواستم با آدم روبرویم حرف بزنم ، روشن اش کنم ، خواستم به هر طریق ممکن متوجه اش کنم که ببین عزیز دلم افتادن توی این چاله هیچ چیزی ندارد که تو بخواهی فکر تجربه کردنش را هم در سرت داشته باشی ، افتادن در این چاله هیچ چیز ندارد جز درد ، جز آخ چرا حواسم نبود ، جز خدا لعنت کنه باعث و بانی اش را ، بیا و از خیر این چاله بگذر ، کاری به کارش نداشته باش ، دستم را بگیر و بگذار این بار من تو را به سلامت از این تکه رد کنم. منی که سالهاست تمام این راه را پیاده رفتم و آماده ام .
میدانی من هرگز اهل آژانس گرفتن نبوده ام ، هیچوقت ، پیاده بودن باعث و بانی خیلی چیزها میشد . پیاده رفتن باعث میشد چاله های مسیرم را بهتر از هر زمانی تماشا کنم ، پستی و بلندی ها را ، آن سر کوچه هایی که ماشین بی هوا میپیچید درونش را ، مغازه ها و آدم هایش را . میدانستم کدام کوچه بن بست است و کدامیک راهِ دررو برای ساعاتی که دیوانگی شهر از هر زمانی مشهود تر بنظر میرسید . و وقتی سواره باشی هیچکدام این ها را نمیتوانی درک کنی.
اما میدانی این طبیعت آدم هاست ، طبیعتی که بعضی ها بر آن فائق می آیند و بعضی ها هم دستخوش تکرارش .
زندگی مجموعه ایست نا متنهاهی از این چاله ها ، عمق و بزرگی این چاله ها هم ربط پیدا میکند به زمان و موقعیت ما آدم ها ، چاله هایی که با یک لعنت و گذر چند دقیقه ی ناقابل درد و تلخی شان از بین میرود ، چاله هایی که مجبورت میکنند روی پله های خانه ی ویلایی آنطرف کوچه کمی بنشینی و همانطور که آفتاب بر فرق سرت میتابد نگاهی به چاله بیاندازی و لعنت بفرستی بر بخت و درد مردم آزاری که شاید برای چند مدتی ول کن ات نباشد .
و اما چاله هایی که بیرون آمدن از آن ها کاری است نفس گیر و طاقت فرسا ، چاله هایی که شاید تو را برای سال های سال زمین گیر کنند ، چاله هایی که تاوان اش عمر آدمی است .
چاله هایی که درونشان تازه میفهمی نه قرار است کمکی بیاید و نه حتی ناجی از آسمان ، تنها خودت هستی و خودت با یک درد استخوان خرد کن.
بارها شده است که خواستم جلوی اشتباه آدم روبرویم را بگیرم ، دستش را بگیرم و از کنار آن چاله باهم رد شویم ، خواسته ام که برایش سال های سال بعد را ترسیم کنم که قرار است برای این اشتباه چقدر از دست بدهد ، چقدر تاوان بدهد ، چقدر دلتنگ شود و چقدر محو شود ، اما نتوانستم که نتوانستم. انگار که آدمی برای فهمیدن آخر داستان هیچ چیز برایش قابل قبول تر از مزه کردن این درد نیست.
آدم ها برایم دو دسته اند ، آنهایی که از خیر تجربه کردن یک اشتباه میگذرند و دست در دست از کنار چاله میگذرند
و آنهایی که تجربه ی اشتباه دیگران را یکبار دیگر تجربه میکنند.
اشتباه ، خود اشتباه است - چه آن را تجربه کنید و چه نه ، هرگز ماهیت اش تغییر نمیکند ، این را یک روزی میفهمید اما کاش که اسم آن روز " خیلی دیر است " نباشد .
همین
#پویان_اوحدی
من در اینستاگرام : https://instagram.com/pouyan.ohadi
تلگرام : @PouyanOhadi
بارها برایم پیش آمده که خواستم با آدم روبرویم حرف بزنم ، روشن اش کنم ، خواستم به هر طریق ممکن متوجه اش کنم که ببین عزیز دلم افتادن توی این چاله هیچ چیزی ندارد که تو بخواهی فکر تجربه کردنش را هم در سرت داشته باشی ، افتادن در این چاله هیچ چیز ندارد جز درد ، جز آخ چرا حواسم نبود ، جز خدا لعنت کنه باعث و بانی اش را ، بیا و از خیر این چاله بگذر ، کاری به کارش نداشته باش ، دستم را بگیر و بگذار این بار من تو را به سلامت از این تکه رد کنم. منی که سالهاست تمام این راه را پیاده رفتم و آماده ام .
میدانی من هرگز اهل آژانس گرفتن نبوده ام ، هیچوقت ، پیاده بودن باعث و بانی خیلی چیزها میشد . پیاده رفتن باعث میشد چاله های مسیرم را بهتر از هر زمانی تماشا کنم ، پستی و بلندی ها را ، آن سر کوچه هایی که ماشین بی هوا میپیچید درونش را ، مغازه ها و آدم هایش را . میدانستم کدام کوچه بن بست است و کدامیک راهِ دررو برای ساعاتی که دیوانگی شهر از هر زمانی مشهود تر بنظر میرسید . و وقتی سواره باشی هیچکدام این ها را نمیتوانی درک کنی.
اما میدانی این طبیعت آدم هاست ، طبیعتی که بعضی ها بر آن فائق می آیند و بعضی ها هم دستخوش تکرارش .
زندگی مجموعه ایست نا متنهاهی از این چاله ها ، عمق و بزرگی این چاله ها هم ربط پیدا میکند به زمان و موقعیت ما آدم ها ، چاله هایی که با یک لعنت و گذر چند دقیقه ی ناقابل درد و تلخی شان از بین میرود ، چاله هایی که مجبورت میکنند روی پله های خانه ی ویلایی آنطرف کوچه کمی بنشینی و همانطور که آفتاب بر فرق سرت میتابد نگاهی به چاله بیاندازی و لعنت بفرستی بر بخت و درد مردم آزاری که شاید برای چند مدتی ول کن ات نباشد .
و اما چاله هایی که بیرون آمدن از آن ها کاری است نفس گیر و طاقت فرسا ، چاله هایی که شاید تو را برای سال های سال زمین گیر کنند ، چاله هایی که تاوان اش عمر آدمی است .
چاله هایی که درونشان تازه میفهمی نه قرار است کمکی بیاید و نه حتی ناجی از آسمان ، تنها خودت هستی و خودت با یک درد استخوان خرد کن.
بارها شده است که خواستم جلوی اشتباه آدم روبرویم را بگیرم ، دستش را بگیرم و از کنار آن چاله باهم رد شویم ، خواسته ام که برایش سال های سال بعد را ترسیم کنم که قرار است برای این اشتباه چقدر از دست بدهد ، چقدر تاوان بدهد ، چقدر دلتنگ شود و چقدر محو شود ، اما نتوانستم که نتوانستم. انگار که آدمی برای فهمیدن آخر داستان هیچ چیز برایش قابل قبول تر از مزه کردن این درد نیست.
آدم ها برایم دو دسته اند ، آنهایی که از خیر تجربه کردن یک اشتباه میگذرند و دست در دست از کنار چاله میگذرند
و آنهایی که تجربه ی اشتباه دیگران را یکبار دیگر تجربه میکنند.
اشتباه ، خود اشتباه است - چه آن را تجربه کنید و چه نه ، هرگز ماهیت اش تغییر نمیکند ، این را یک روزی میفهمید اما کاش که اسم آن روز " خیلی دیر است " نباشد .
همین
#پویان_اوحدی
من در اینستاگرام : https://instagram.com/pouyan.ohadi
تلگرام : @PouyanOhadi
No comments:
Post a Comment