تا به حال خیابان ها را طور دیگری دیده اید ؟
خیابان ها موجودات عجیبی هستند ، شاید یکی از تودار ترین موجودات تاریخ ،
دیده اید گاهی اوقات مسیر خانه را طولانی تر میکنید ، با اینکه میدانید خواب امشبتان از بی برکت ترین خواب های چند سال اخیرتان است ، با اینکه میدانید صبح روز فردا قبل از روشن شدن هوا باید بیدار شوید ، با اینکه میدانید حتی اگر افکار سمی درون ذهنتان امشب را به شما امان بدهد فقط دو ساعت ناقابل برای خوابیدن وقت دارید ، با اینکه میدانید فردا ، فردایی است کشنده تر از امروزی که گذشت ،
اما این ها هیچکدام برایتان دلیل نمیشود که مسیرتان را دور تر و طولانی تر نکنید ، چون یک علاقه ای وافر و لعنتی در وجود شما نسبت به آن خیابان چهار میدان پایین تر وجود دارد ، رابطه تان با آن خیابان جوری است که انگار باید هر چند شب یکبار به رفیق قدیمیتان سر بزنید ، میدانید انگار که خیابان ها یک جور وارث هستند ، وارث خاطراتی که ازما به یاد دارند و تا ابد نیز در خاطرشان بایگانی خواهد شد ، از همه آن پیاده روی های اردیبهشت ماهی بعد دانشگاه که باعث میشد همیشه دلتنگ اردیبهشت بمانیم ، از همه آن جلو وعقب راه رفتن های نامنظممان ، از همه ی آن شلخته راه رفتن های پر از خنده در پیاده روهایش ، از همه ی پیاده روی های پر از بغل در بهمن ماهی که آدم را آنچنان گرم نگه میداشت که وادارمان میکرد فکر کنیم وسط چله ی تابستان هستیم ، از همه ی لیز خوردن های موقع خل بازی هایت در اجرای پاتیناژ خنده دارت توی پیاده روی آن خیابانی که سرتاسرش پر از درخت توت بود ، از تمام قدم زدن های بستنی به دست مغازه ی آن خانومی که خیلی پر حرف بود .
میدانی فکر میکنم خیابان ها به شکلی ناخواسته با ما عاشقی کردند ، مارا نظاره کردند ، میزبان ما بودند ، در گرما در سرما ، در تلخ و شیرین کنار ما بودند ،
ما برایشان مهمان ها و دوستانی بودیم که گاه شیرین ترین خاطراتمان را با آنها شریک کردیم و گاه غم هایمان را ، خیابان هایی که بعد از خداحافظی آخر در کنار آبسردکن با همه شان قهر کردیم ، رو کردیم و بهشان گفتیم نه اینکه شما بد باشیدها ، حجم خاطراتمان در شما زیاد است ، شما را تک نفره نمیتوان سر کرد .
خیابان ها از اول با ما بوده اند و تا آخر هم با ما میمانند و گاهی چنان مردابی از خاطرات برایت درست میکنند که تو پرت شوی به سال های دوری که همچنان عاشقانه و مصرانه دوست داری زندگی اشان کنی
و تو میدانی که اگر روزی برسد که همه ی دنیا ،
همه ی آدم های جور واجوری که میشناختی یشان
همه و همه اگر شما را فراموش کنند ،
خیابان هایی هستند که گواهی دهند آن سال ها ، آن روزها ،
شما خوشبخت ترین و دو نفره ترین آدم های دنیا بودید ؛
و اینطور فکر میکنم که
خیابان ها تا ابد ، تودار ترین و رازدارترین موجودات تاریخ خواهند بود .
#پویان_اوحدی #BuriedP #اینستاگرام : https://instagram.com/pouyan.ohadi/
خیابان ها موجودات عجیبی هستند ، شاید یکی از تودار ترین موجودات تاریخ ،
دیده اید گاهی اوقات مسیر خانه را طولانی تر میکنید ، با اینکه میدانید خواب امشبتان از بی برکت ترین خواب های چند سال اخیرتان است ، با اینکه میدانید صبح روز فردا قبل از روشن شدن هوا باید بیدار شوید ، با اینکه میدانید حتی اگر افکار سمی درون ذهنتان امشب را به شما امان بدهد فقط دو ساعت ناقابل برای خوابیدن وقت دارید ، با اینکه میدانید فردا ، فردایی است کشنده تر از امروزی که گذشت ،
اما این ها هیچکدام برایتان دلیل نمیشود که مسیرتان را دور تر و طولانی تر نکنید ، چون یک علاقه ای وافر و لعنتی در وجود شما نسبت به آن خیابان چهار میدان پایین تر وجود دارد ، رابطه تان با آن خیابان جوری است که انگار باید هر چند شب یکبار به رفیق قدیمیتان سر بزنید ، میدانید انگار که خیابان ها یک جور وارث هستند ، وارث خاطراتی که ازما به یاد دارند و تا ابد نیز در خاطرشان بایگانی خواهد شد ، از همه آن پیاده روی های اردیبهشت ماهی بعد دانشگاه که باعث میشد همیشه دلتنگ اردیبهشت بمانیم ، از همه آن جلو وعقب راه رفتن های نامنظممان ، از همه ی آن شلخته راه رفتن های پر از خنده در پیاده روهایش ، از همه ی پیاده روی های پر از بغل در بهمن ماهی که آدم را آنچنان گرم نگه میداشت که وادارمان میکرد فکر کنیم وسط چله ی تابستان هستیم ، از همه ی لیز خوردن های موقع خل بازی هایت در اجرای پاتیناژ خنده دارت توی پیاده روی آن خیابانی که سرتاسرش پر از درخت توت بود ، از تمام قدم زدن های بستنی به دست مغازه ی آن خانومی که خیلی پر حرف بود .
میدانی فکر میکنم خیابان ها به شکلی ناخواسته با ما عاشقی کردند ، مارا نظاره کردند ، میزبان ما بودند ، در گرما در سرما ، در تلخ و شیرین کنار ما بودند ،
ما برایشان مهمان ها و دوستانی بودیم که گاه شیرین ترین خاطراتمان را با آنها شریک کردیم و گاه غم هایمان را ، خیابان هایی که بعد از خداحافظی آخر در کنار آبسردکن با همه شان قهر کردیم ، رو کردیم و بهشان گفتیم نه اینکه شما بد باشیدها ، حجم خاطراتمان در شما زیاد است ، شما را تک نفره نمیتوان سر کرد .
خیابان ها از اول با ما بوده اند و تا آخر هم با ما میمانند و گاهی چنان مردابی از خاطرات برایت درست میکنند که تو پرت شوی به سال های دوری که همچنان عاشقانه و مصرانه دوست داری زندگی اشان کنی
و تو میدانی که اگر روزی برسد که همه ی دنیا ،
همه ی آدم های جور واجوری که میشناختی یشان
همه و همه اگر شما را فراموش کنند ،
خیابان هایی هستند که گواهی دهند آن سال ها ، آن روزها ،
شما خوشبخت ترین و دو نفره ترین آدم های دنیا بودید ؛
و اینطور فکر میکنم که
خیابان ها تا ابد ، تودار ترین و رازدارترین موجودات تاریخ خواهند بود .
#پویان_اوحدی #BuriedP #اینستاگرام : https://instagram.com/pouyan.ohadi/
No comments:
Post a Comment